Pas op, maak geen typfout.
Pas op, maak geen typefout.
Een instinker?
Flauw. Wie heeft dat nu bedacht? De ene keer met e en de andere keer zonder e. Het woord is toch in beide gevallen gebaseerd op het werkwoord typen?
Logisch dus dat veel mensen dat fout doen. Ze schrijven
óf in beide gevallen type en dan is het werkwoord (type) verkeerd gespeld,
óf in beide gevallen typ en dan is typfout verkeerd gespeld.
Hoe zit dat nou precies?
1. Het werkwoord typen wordt gewoon net zo vervoegd als de meeste andere werkwoorden in het Nederlands. Je laat -en weg om de stam van het werkwoord te vormen. Je hoeft dus nooit een e te plaatsen die je niet hoort.
typen > ik typ
hij typt, wij typen, zij heeft getypt
2. Het woord typefout mag je volgens het Groene Boekje maar op één manier schrijven, namelijk als typefout. Je hoort de e niet, maar je schrijft hem wel.
Wij zijn er voorstander van om typfout ook goed te rekenen, juist omdat het al dan niet uitspreken van die e echt een betekenisverschil kan opleveren.
Lees deze woorden maar eens hardop:
typecursus, typewerk, typering
Wedden dat je het laatste woord als [tiep-ring] las?
Die vergissing is heel snel gemaakt.
Het Witte Boekje maakt ook het onderscheid niet meer en keurt ze ook allebei goed.
Daarmee is het meteen geen instinker meer.