Twee jaar en twee maanden
Ze heet Demi, is mijn kleinkind en is twee jaar en twee maanden. Ze praat de hele dag aan een stuk door en dat is maar goed ook, want het is de enige manier om taal te leren. Ze leert met vallen en opstaan, meer opstaan dan vallen gelukkig, want ze gaat als de brandweer.
Momenteel zit ze in de fase van de voltooide deelwoorden. “Demi heeft gezwemmen.” Of, “Demi heeft gezwomd.” We weten precies wat ze bedoelt en ooit past ze de regel feilloos toe. Saai lijkt me dat, deze fase is veel leuker.
Wat leren kinderen toch snel taal. Demi praat in een paar maanden tijd net zo veel Nederlands als ik Frans na drie jaar Frans op de middelbare school. Niks doet ze vanuit een boekje, maar puur door te luisteren en na te doen.
Demi heeft humor en met taal kan ze dat laten zien. “Opa dikke billen”, wat op zich ook best wel meevalt. Maar goed, als zij het zegt, kijk ik nog wel een keer in de spiegel.
Op de opvang en op de iPad heeft ze ontelbare keren naar een liedje in het Engels geluisterd. “Here I am, how do you do?” Ze zingt het na en volgens ons heeft ze geen enkel idee dat het een andere taal is. Nou en.
Meervoud
En nu komt het meervoud eraan. Hele grammaticaboeken zijn erover vol geschreven, maar Demi kan nog niet lezen. Gewoon maar doen dus en de rest komt vanzelf.
Tja, wat is het meervoud van ‘oma’? Gisteren was dat ‘omassen’ volgens haar. Ze past in één klap twee meervoudregels toe: -s en -en. Alle begrip natuurlijk, want ‘oma’s’ voelt niet echt als meervoud. Neem bijvoorbeeld ‘oma’s tas’. “Dan maar twee regels in één klap,” hoor ik Demi denken, “zit ik altijd goed.”
Wij grote mensen doen het overigens ook wel. “Ik vind dit mooierder”, hoorde ik laatst iemand zeggen. ‘Mooier’ was genoeg geweest, maar het voelde niet echt als de vergrotende trap, daarom plakte hij er voor de zekerheid nog even -der achteraan.
Ze doet het goed, de kleine Deem, en de beide ‘opassen’ zijn apetrots net als haar ‘juffrouwsens’ op de opvang.