Een humoristische blog over het Schrijfevent 3.0 ‘Verdien het met bloggen’ van 22 april 2016 van deelnemer Frans Laarakker.
Priemende ogen, meer dan 500 in totaal, kijken mij aan. Net zoals bij de les wiskunde is er alleen nog maar plaats voorin. Of ik daar wil gaan zitten zegt een, dat moet ik zeggen, vriendelijke dame. En ja hoor “Goede morgen Frans!”, klinkt het vanaf het podium. De stem van de altijd aantrekkelijke Willem, versterkt in ongeveer 5-voud, heet me voor het hele publiek welkom. Joke, altijd vriendelijk, frisse blik en in tegenstelling tot haar podiumgenoot gezegend met een gezond stel hersenen, knikt me uitermate liefdevol toe. Dat maakt veel goed. Joke scant mij altijd zoals alleen moeders dat kunnen… zit het haar goed, heeft hij zijn tanden gepoetst en staat zijn gulp niet open?
Ik heb eigenlijk, deze dag, helemaal geen zin om naar Maarssen af te reizen. Niet zozeer vanwege de afstand of mijn reisgezelschap, maar meer vanwege die twee die daar, boven de menigte, de aftrap doen van een dag over bloggen en het belang daarvan. Ik heb wel eens eerder met Joke en Willem gewerkt. En alweer moet ik zeggen, werken zul je. Of je nu wil of niet.
Gaandeweg de tijd die ik daar zit, tezamen met 250 mensen, raak ik geboeid door de inleiding. De praktische tips die je direct krijgt, het werken naar de workshops van de middag, ik ga in mezelf geloven en krijg zin om te gaan bloggen.
Een heerlijke lunch legt een prima bodem voor de twee workshoprondes. Ik weet van mezelf dat ik helemaal niet kan schrijven, de vragen die in het ochtenddeel gesteld worden, maar ook later in de workshops, zijn van zulk een literair hoog niveau dat ik een middagdip krijg, niet van de lunch maar van de mensen en hun vragen. De lunch zelf maakt mijn leven weer dragelijk. Het mooie van de serveervorm “het buffet” is dat je mensen kunt observeren. Wat scheppen ze op? Welke combinaties maken ze? Hoeveel scheppen ze op en eten ze hun bordje wel leeg. De mooiste combinatie dit keer, was een op Thailand georiënteerde rijst met garnalen en Parmezaanse kaas. Over smaken gesproken.
Een van de leukste opdrachten in een workshop is het schrijven van een gevoel dat je overkomt als je een van vele soorten aangeboden chocolade in je mond neemt. Natuurlijk, vunzig zoals ik en mijn gedachten vaak zijn, kon ik het niet nalaten de combinatie van chocolade en de vermeende invloed op de lusten van een vrouw (misschien man ook, maar bij mij maakt dat toch geen verschil) in mijn verhaaltje te verwerken.
Recalcitrant en met een sterke voorkeur voor chocoladesoort, kwam het volgende uit mijn vingers.
De verkeerde chocolade komt mijn kant op. Tegelijkertijd zie ik de goede chocolade naar de andere kant van het kleine, iets te warme zaaltje gaan. Een wonder dat de vingers en de gezichten van de deelnemers van dit experiment er niet uitzien als die van mijn kinderen als ze weer eens stiekem gesnoept hebben en dit stellig ontkennen. Ik krijg het warm, ik krijg er zin in, het is waar wat ze zeggen over chocola, maar mijn behoefte wordt niet bevredigd, de smaken waar ik zin in heb blijven op de achterste rij steken in het benauwde zaaltje. Wat een teleurstellend einde van een workshop. Het hoogtepunt blijft uit.
De tweede ronde, bij Willem, bracht me tot de volgende opbrengst over een man waarop ik dus iedere keer jaloers ben. Niet om wie hij is of wat hij doet maar de altijd aanwezige aantrekkingskracht op vrouwen. Wat heeft hij nou niet dat ik wel heb? Of andersom. Enfin. Hoe kun je jezelf groter voelen dan je opponent? Door de ander af te zeiken. Dat deed ik, of het nou geslaagd was of niet, ik was enorm content over mezelf, wederom.
Ik zou nu zo graag in slaap vallen. Maar dat lukt niet en mag ook niet. Zonde van het geld, daarom mag het niet, te leuk, terwijl ik dat niet van Willem gewend ben.
Content, dat ben ik. Ik kijk op mijn klokje en zie dat de dag omgevlogen is. Joke heeft daar aan het begin van de dag al voor gewaarschuwd. Ik was daar niet bij, trein hè, afzeiken door Willem, te laat, je weet nog wel.
In de afsluiting komen Joke en Willem nog met een blog. Die van Joke literair, inhoudelijk sterk. Die van Willem grappig, met het mannelijk antwoord op Miss Lipgloss, Mr. Scheerschuim, briljant gevonden. Content blik ik op de dag terug, op de opbrengst, op de ontmoetingen. Tegelijkertijd, wat moet ik nog veel leren, maar deze dag heeft me aangezet tot dat leren. Ik hoop dat er meer dan 500 ogen dit verhaal van 811 woorden lezen, ik geniet nu al van dat priemende en de feedback hierop. Bloggen is leuk!