Er zijn mensen die het over zichzelf hebben zonder ‘ik’ te gebruiken. Op zich best knap. Louis van Gaal heeft er een handje van. ‘De bondscoach vindt …’ en ‘deze trainer wil …’ zijn daar voorbeelden van.
Naast de voetballerij hoor je het regelmatig in de politiek.
Bij deze minister zal dat nooit gebeuren.
Gewone stervelingen doen het overigens ook.
Deze jongen gaat daar echt wel mee verder.
Deze dame zal honderd procent zeker niet van de partij zijn.
Verklaring? Tja.
In het voorbeeld met deze minister kun je de verklaring nog vinden in de nadruk op de functie. ‘Zolang ik minister ben…’
Maar deze manier van praten wordt meestal gebruikt als iemand iets uit te leggen heeft of zich verdedigen moet. Er is een portie extra zeggingskracht nodig en die kun je vinden door even van personage te wisselen. Van Gaal kan ‘ik’ zijn, ‘trainer’, ‘bondscoach’, ‘voetbalkenner’ noem maar op. Jan kan ‘ik’ zijn, zoals hij meestal is en zoals men hem kent. Hij kan ook ‘deze jongen’ zijn, vastberaden en koppig bijvoorbeeld, een kant van Jan die tevoorschijn komt als het moet.
Best handig, zo’n arsenaal aan andere ‘ikken’.