De eerste vrouw
De eerste vrouw zat nog even te bellen in haar auto toen ze het geluid hoorde. Tik tak tik tak. Een regelmatig ritme dat steeds dichterbij kwam. Ze keek om zich heen en sloot toen haar telefoongesprek af. Tik tak tik tak. Het was nu echt vlakbij. Haar hand wilde het portier van haar auto al openen toen ze uit gewoonte in de buitenspiegel keek. Ze zag een goeduitziende en verzorgde man. Zijn bruine kop bewees dat hij graag buiten was. Als je goed keek, kon je zien dat hij eigenlijk kalend en grijs was. Maar een scheermes had zijn haren vakkundig verwijderd. Zijn ogen vonden haar ogen kort in de weerspiegeling van de achteruitkijkspiegel. Een indringende blik. Kort aarzelde hij, maar toen liep hij met stevige en doelbewuste stap achter haar auto langs. De vrouw slaakte een zucht van verlichting. Tik tak tik tak. Het was het geluid van zijn hakken op de straat. Hakken onder knalrode schoenen. De man had iets in zijn rechterhand.
De tweede vrouw
De tweede vrouw stond emmers met bloemen te schikken. Ze had een drukke middag voor de boeg. Er waren veel bestellingen. En er was veel nieuw spul binnengekomen dat geprijsd moest worden en een plek moest krijgen in de winkel. Ook zij hoorde het geluid. Tik tak tik tak. Ze herkende het meteen als een voetstap. Zo vroeg al een klant? De winkel was amper open na de lunch. Tik tak. Het getiktak stopte. Vanuit haar ooghoek zag ze een man in de deuropening staan. Een goed geconserveerde jonge zestiger met knalrode schoenen aan. En hij had iets in zijn hand. Zijn blikken namen haar van onder tot boven op. De vrouw deed alsof ze hem niet zag en iets achter uit de winkel moest halen. Zo ontsnapte ze aan zijn ogen. Maar het beeld bleef haar bij. Tik tak tik tak. Het wegstervende geluid was geruststellend.
De derde vrouw
Om de hoek van de straat was Melanie ondertussen bezig met de voorbereidselen voor haar eerste klant. Wassen, kleuren, knippen, drogen. Het gebruikelijke patroon. Ze kende de klant goed. Een vrouw die om de drie weken in de kapsalon kwam. “Mijn haar groeit zo snel. Ik wil echt niet met een grijze streep lopen.” Ze hoorde het haar al weer zeggen. Ze legde vast een handdoek en een cape bij de stoel en liep naar achteren om de kleur klaar te maken. Die was ook al jaren hetzelfde. Mahonierood. De bel bij de winkeldeur rinkelde. Ah, daar zou ze zijn. Hmm, aan de vroege kant. Fijn. Ze was vaak te laat geweest. Of ze vergat de afspraak zelfs helemaal.
De man
De man liep met stevige stap doelbewust de hoek om, naar de kapsalon. Hij was niet onderweg geweest naar de twee andere vrouwen. Nee, de kapsalon was zijn doel. Daar lag een taak op hem te wachten. Al meer dan dertig jaar. En hij voelde het gewoon. Vandaag zou een bijzondere dag worden. Dé dag. Wat hij nodig had, had hij bij de hand en hij hield ervan door te pakken. Geen gedraal. Hoe eerder het voorbij was, hoe beter. Ook voor Melanie. Hij rekende erop dat ze al in de salon zou zijn. Zijn hand duwde de klink naar beneden en de deur open. De bel rinkelde. Zijn ogen scanden de ruimte. Geen Melanie te zien. Dan moest ze achter zijn. Tik tak tik tak. Zijn hakken tikten de meters op de zwartglimmende vloertegels weg.
Noodkreet
Van achteruit de kapsalon klonk in een snerpende krijs de noodkreet van Melanie. De man had haar gevonden. Hij bewoog zijn hand en wat daarin zat achter zijn hoofd om kracht te zetten. In een vloeiende en doelbewuste beweging haalde hij uit. Hij aarzelde niet. Het moest gebeuren. De spetters op de muur waren roder dan rood. En de rode schoenen werden zo mogelijk nog roder. Melanie slaakte een laatste diepe zucht. En keek de man toen dankbaar aan. “Dat was echt een grote hommel”, zei ze opgelucht. “Zal ik die vieze krant dan maar weggooien?”
Co-creatie is een vorm van samenwerking, waarbij alle deelnemers invloed hebben op het proces en het resultaat van dit proces, zoals een plan, advies of product. (definitie Wikipedia)
Dit korte verhaal is ontstaan als een vorm van co-creatie tussen drie ondernemingen in Heino: kapsalon Han Sinnige en klanten, bloemenshop Fleurissant en PassworD brand fusion. De lokale filmclub Zoom Out besloot het verhaal te gebruiken om een korte film te produceren. Hij ging in première op 24 november 2014.