Dit weekend zag ik een filmpje van Staatsbosbeheer op facebook. Ik heb er altijd een zwak voor, zeker als het over uilen gaat.
Zoals een uil moet zijn
In dit filmpje zat een prachtige kerkuil midden in het hoge gras van een weiland rond te kijken. Het bruinbeige van zijn veren net zichtbaar tegen het groenbeige van het gras. Oortjes spits omhoog (ja, ik weet het, het zijn geen oortjes, maar het klinkt zo lief), ogen wijdopengesperd, met snelle bewegingen zijn kop links-rechtsdraaiend op zijn lijf. Driehonderdzestig graden rond. Alert tot in de toppen van zijn veren en de punten van zijn klauwen. Geen uil met riempjes aan de poten, maar gewoon een uil zoals een uil moet zijn.
En toen ineens …
Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Hij zat daar alsof er elk moment iets kon gebeuren. Hij was er klaar voor, hield alles om hem heen scherp in de gaten. Ik wachtte vol spanning af.
En toen ineens …
Sjokte er een grote dikke vette zwartbonte koe dwars door het beeld. Vaag en massaal op de voorgrond, want het beeld van de camera was scherpgesteld op die prachtige uil verderop in het weiland.
Lekker onverwacht in beeld, die koe. Ik gierde het uit van de lach.
Onverwacht leuks
Wat is het toch heerlijk als er iets onverwacht in beeld komt. Iets onverwacht leuks.
Bijvoorbeeld zomaar ineens een leuk uitje met vrienden. Of een vroegbloeiende bloem tijdens een wandeling. Of een leuk onderwerp in een verder nogal saai programma op televisie. Of een nieuwe klant die via via van jou heeft gehoord. Of een mooi artikel in de krant waar je zo veel wijzer van wordt. Of je kinderen die ineens langskomen met hun twee vertederende kleintjes. Of een bank die zegt dat jij dat dure huis best kunt kopen …
Huh? Kan dat echt?
Toch maar eens die makelaar bellen dan …