Vrijdagmiddag 4 uur. De dag is nog niet om en ik heb zojuist besloten een blog te schrijven over mijn afkeer van mensen die met veel irritante randgeluiden een appel eten in de trein. Omdat ik me daaraan erger, schijn ik te behoren tot de ‘misofonen’ onder ons.
Wat een woord … Dat schrikt de lezer zeker af. Ik moet de lezer dus echt gaan verleiden om mijn blog te lezen.
De kop
Het begint met de kop. Heel belangrijk, want het is de eerste kans om op te vallen en te verleiden. Een goede kop schrijf je niet zomaar. Wikken, wegen, schrijven en schrappen. Je moet er zelf goede zin van krijgen. Het moet een vondst zijn, iets waar je trots op bent. Het moet de lezer in beweging krijgen. Een frons. Een glimlach. Ik kan ‘misofonie’ of ‘misofoon’ gebruiken, maar dat doe ik niet. Is te zakelijk en ik loop bij deze woorden het risico dat mensen afhaken. Niemand wil van nature weten wat een ‘misofoon’ is. Maar welke titel dan wel? Ik herinner me een poster die bij de tandarts aan de muur hing: Snoep verstandig eet een appel. Als ik van ‘een’ dan ‘geen’ maak, val ik op. Ik denk de frons en de glimlach te pakken te hebben. Yes.
Het plannetje
Schrijven begint met een plan en dat heb ik. Je moet je waarom helder hebben. En je moeten weten hoe je je tekst gaat opbouwen naar je ultieme doel. Ik zoek de spanning op door vanuit een persoonlijke ervaring te schrijven. Ik zit in de trein en ik erger me aan een charmante, appel-etende vrouw. Yes. De ‘misofoon’ krijgt betekenis. Ik houd de spanning vast … Aan het eind leg ik uit wat ‘misofoon’ betekent.
En oh ja, het waarom van mijn blog heb ik helder voor ogen: ik wil je graag een nieuw woord leren. Dat is mijn missie.
Die eerste zin
Dan heb ik nog een tip voor je. Denk gruwelijk lang na over de eerste zin. Heel belangrijk. Je geeft de lezer een argument om af te haken of juist door te lezen.
Een paar varianten poppen in me op:
Ooit gehoord van ‘misofonie’?
U kent ze wel, appel-etende mensen in de trein.
Het belooft een mooie treinreis te worden.
Ik had het van iedereen verwacht, maar niet van de dame tegenover mij.
Ik kies voor ‘Ondanks de NS rijdt mijn trein op tijd’. Waarom? Door de tegenstelling ‘ondanks’ en ‘op tijd’ zit er een beetje humor in. Bovendien heeft de lezer nog steeds geen idee waar ik naar toe wil en dat boeit hem vast. Herkenbaar is het ook, want wie heeft geen vervelende ervaring met de NS. Lekker menselijk. Lekker makkelijk.
Het vervolg van die eerste alinea
Ik weet zeker dat ik met de beschrijving van een medereizigster de lezer bij de strot pak. Die charmante, appel-etende vrouw. Een feest van herkenning voor de lezer. “Zo’n alles-zit-mee-in-het-leven type.” Wie van mensen houdt, leest zeker verder. De spanning komt erop als ze een appel pakt en de eerste hap neemt. “Gggraaahh.”
En dan de rest
Dat komt er redelijk vanzelf uit. Criteria waar ik de tekst steeds op toets zijn: beleving, persoonlijk, menselijk, makkelijk, herkenbaar en verrassend. Knoop die woorden goed in je oren.
Het verhaal stopt wanneer ik mijn zitplaats uit pure ergernis inlever aan een oude man die niet zielig of niet slecht ter been is. Dan leg ik uit wat ‘misofonie’ betekent en eindig ik vol trots met mijn waarom. Missie geslaagd.
En oh ja, het resultaat? Lees hier de blog over de charmante appel-eter.