De moeizame start van een blog
Je betrapt jezelf erop dat je ’s avonds bij de tv steeds vaker je iPad op schoot hebt. De rust om na een dag hard werken ongestoord van een programma te genieten, is er niet meer. Je stoort je aan je eigen gedrag. Ook je omgeving is het eeuwige multitasken meer dan beu. Je besluit jezelf een spiegel voor te houden en er een blog over te schrijven. Doelgroep is mensen die het probleem herkennen. Doel is het probleem bespreekbaar maken. Wellicht help je er lotgenoten mee. De titel wordt iPad op schoot. Maar dan heb je ineens last van een writer’s block: je weet niet hoe je moet beginnen. Je krijgt de eerste woorden maar niet uit het toetsenbord.
Hoe kom je op gang?
Zet eens een paar zinnen op papier over je iPad. Kies uit allerlei stemmingen: positief en negatief, boos en blij, vrolijk en terneergeslagen, cynisch en mild. Bekijk die iPad van alle mogelijke kanten. Ondersteboven, vanuit jezelf, vanuit een ander, aan of uit, zwaar of licht, verslavend of nuttig. Alles is goed, niets is fout. Aan het eind van de rit heb je gegarandeerd een goede invalshoek en een mooie start. En geen writer’s block meer.
Hoe herkenbaar is het? Ik hoef het je niet te zeggen. Voor je het weet, ligt-ie alweer op je schoot.
Wat zijn de kenmerken van verslaving? Ik heb het even nagekeken. Ik schrok er niet eens van. Ik wist het al. Al heel lang eigenlijk.
En als je nou de iPad niet weglegt, flikker ik hem door het raam. Eikel.
De een doet het met bier. De ander met sterke drank. En weer iemand anders met gokken. Ik sluit graag aan met m’n iPad.
Als er iemand een enorme multitasker is, ben ik het wel. Ik kan televisiekijken, op mijn iPad loeren en de kids stelselmatig verwaarlozen prima met elkaar combineren.
Ik heb een grote spiegel gekocht en die in de woonkamer geïnstalleerd. Ik ben van plan mezelf te gaan observeren.
Hij ligt er al een tijdje. In de garage. Op de werkbank. Hij kijkt me met grote ogen aan als ik binnenkom. Hij mag binnenkort aan de slag. Het is een hamer binnen de categorie buitenformaat. Groot genoeg om met een doffe klap mijn iPad naar de kloten te helpen.
Ik houd hem ’s nachts lekker vast. Dicht tegen me aan. “Löffeltje, löffeltje”, zou Van Gaal zeggen. Blijft-ie lekker warm. Niets mag hem overkomen. Ik zou me geen raad weten.
Gelul. Of het een zware zonde is om bij de tv een iPad op schoot te hebben. Of al die programma’s de moeite waard zijn.
