Taalgebruikers willen het zichzelf zo makkelijk mogelijk maken. Ik ben ook een taalgebruiker en dus doe ik dat ook. Mijn vrouw was een van de eersten die het opmerkte. Bij herhaling vroeg ze mij te stoppen met het in haar ogen zo vreselijke ‘Want?’. Ik stop er niet mee, want het voelt enorm goed. Voor ik het in de gaten heb, is het eruit. En ik ben trouwens niet de enige. Mensen om me heen vinden het heerlijk om ‘Want?’ te gebruiken. Let er maar eens op.
Spreker 1 “Ik ben gestopt met hardlopen.”
Spreker 2 “Want?”
Spreker 1 “Ik ga een nieuwe auto kopen.”
Spreker 2 “Want?”
Het is nu 5 uur geweest en ik heb mezelf vandaag verscheidene malen ‘Want?’ horen zeggen. Even tijd voor reflectie: waarom doe ik dat?
Het is een manier om direct de actie weer bij de andere partij neer te leggen. Dat is dus duidelijk gemakzucht. Wellicht heeft dat te maken met het jachten en jagen waar we ons elke dag mee bezighouden.
‘Want?’ laat ook zien dat je de boodschap heel snel begrijpt en dat je geïnteresseerd bent in het antwoord. En niet alleen in het antwoord, maar ook in de motivatie. Maar dat vanuit een licht kritische houding. Die kritische houding kun je op twee manieren ondersteunen. Verbaal door het woord iets harder en duidelijker uit te spreken. Non-verbaal door de ander pregnant aan te kijken en een zelfverzekerde houding aan te nemen. Dan komt het tenminste stevig bij die ander binnen.
Is ‘Want?’ een lang leven beschoren? Ik denk het wel. Het past bij de vluchtige manier waarop we met elkaar communiceren. Hoe korter hoe beter, is vaak het devies.
Ik heb mijn vrouw zojuist gemeld dat ik een stukje heb geschreven over het gebruik van ‘Want?’.
Haar antwoord was veelzeggend.
“Want?”