Werkse? Werkze? Of toch werk ze?
Officieel is het ‘werk ze’.
Het is een gebiedende wijs met een persoonlijk voornaamwoord. Het komt best vaak voor, namelijk als je iemand plezier of sterkte wenst met de bezigheid waar hij of zij aan begint. Het is een soort afscheidsgroet, want meestal ga je zelf weg …
Ik ga huis naar huis hoor. Zwem ze!
Bedankt voor de koffie hè? En poets ze!
Wij pakken de auto. Weet je zeker dat je niet mee wilt? Nee? Nou, fiets ze dan!
Hoe zit dat dan met werkze en werkse?
Omdat het een informele afscheidsgroet is, zie je werkze vooral in mailtjes, sms’jes en appjes. Eigenlijk is het onjuist, maar het klinkt zo lekker gemoedelijk, zo aan elkaar geschreven. Je schrijft het ook alleen als je iemand wat beter kent.
En die s?
De z veranderde in een s, omdat hij na de k zo klinkt.
Het ligt er dus maar net aan aan wie je schrijft in en welk medium. In een officieel rapport zul je het niet tegenkomen.
Taal is levend.
Daar is dit een mooi (of zo je wilt: lelijk) voorbeeld van.