Alleen deze week al een aantal keer gehoord: “Ik gooide de haak erop.” De allerjongsten onder ons snappen daar geen hout van. Wat voor haak? En waar gooi je die op?
Even terug naar de jaren 70 en een paar decennia eerder. Toen had je van die statige zwarte telefoontoestellen met een hoorn waarmee je kon luisteren en praten. Die hoorn pakte je van de haak als je ging bellen. En je legde de hoorn op de haak als je daarmee wilde stoppen.
Varkenskop
Je weet het zelf, tijdens het bellen kan er door allerlei factoren emotie ontstaan. Als de ander de verkering uitmaakt, je het bloed onder de nagels vandaan haalt of de verkeerde toon aanslaat. Vroeger kon je dan je emotie, woede of verdriet de vrije loop laten door de hoorn met een doffe dreun op de haak te gooien. Dat luchtte enorm op. Je kon er ook bij schreeuwen. “Onvoorstelbare draak dat je bent.” “Natnek.” “Zoek het zelf maar uit.” Je kon de hoorn erop flikkeren, smijten, rammen, gooien. Heerlijk! En altijd weer die geweldige klap van de hoorn op de haak. Vervolgens was je bloeddruk weer bijna normaal. Het telefoontoestel werkte als katalysator.
Tientje
Met die mobieltjes van tegenwoordig lukt dat niet. Jammer. Je kunt niet de uit-knop erin rammen of die ergens op flikkeren. Je kunt op zijn hoogst het hele mobieltje tegen een muur gooien. Doe je ook maar één keer, trouwens.
Taal is emotie en daarom houden we de uitdrukking vast en dat is mooi. We zeggen ook nog steeds ‘zo blauw als een tientje’, terwijl dat betaalmiddel nog uit het guldentijdperk komt.
Blijven gebruiken dus, maar bedenk wel dat je de haak niet ergens op kunt gooien. Het is toch echt de hoorn.
By the way, we zeggen ook nog steeds dat we iemand aan de lijn hebben…