Vaak zien we van die standaard webtekstjes: ‘Onze geschiedenis’. Op zich goed om op je website te zetten hoe jouw organisatie uit het ei is gekropen. Geen organisatie is op dezelfde manier ontstaan, dus je kunt je lekker onderscheiden. Maar doe het dan wel goed.
Een paar tips:
- Noem het niet ‘onze geschiedenis’, maar ‘ons verhaal’.
- Laat jezelf en je drijfveren zien.
- Beschrijf niet, maar vertel.
- Laat mensen aan het woord en vertel over mensen.
- Gebeurtenissen zijn belangrijker dan feiten.
- Laat de commerciële saus achterwege.
Dit is dus een gemiste kans:
Al sinds onze start in 1952 in een klein kippenhok is ons onafgebroken streven geweest om de beste oplossingen en diensten te bieden.
De zin is lang en begint voorspelbaar, de toon is afstandelijk en de commercie druipt ervan af. Terwijl zo’n start in een kippenhok veelbelovend is. Daar kun je veel meer uithalen. Kijk maar.
“Kippen eruit en wij erin”, dacht mijn opa. Veel meer dan 40 vierkante meter zal het hokje niet geweest zijn. Bloedheet ‘s zomers en ijskoud in de winter. Verkoop, administratie en magazijn. Alles en iedereen zat boven op elkaar. Mooi dat we nog een paar foto’s hebben.
Deze is te zwaar:
Onze geschiedenis, onze missie en onze kernwaarden vertellen het verhaal van wie wij zijn als bedrijf.
Een argeloze bezoeker op de website is direct weer weg. Hij krijgt hier namelijk de afhaakkans van zijn leven. Die laat hij niet schieten.
Dit is een verkeerde start:
We vinden het belangrijk bij de geschiedenis van ons bedrijf stil te staan. Door goed naar ons verleden te kijken, weten we beter wie we zijn en kunnen we dichter bij onszelf blijven.
Zes keer ‘we’ en ‘ons’. Voor wie schrijf je nou eigenlijk?
En dit is natuurlijk beleidstaal:
Met de uitrol van het nieuwe winkelbeeld zetten we in 2014 een nieuwe stap in de uitvoering van de strategie.
Tijd voor een sterk voorbeeld:
Apenheul wordt in 1971 opgericht door de Rotterdamse fotograaf Wim Mager. In de jaren zestig koopt hij twee dwergaapjes in een dierenwinkel. Dat kan in die tijd nog gewoon. En iets wat als een hobby begint, loopt al snel uit de hand. Het paartje krijgt jongen. Wim besluit zijn baan als fotograaf op te geven en ontwikkelt het Apenheul-idee.